Foto ©Anaburen
31 maart 2020
De laatste tijd krijg ik opvallend vaak te maken met een voor mij bekend frustrerend fenomeen. Dat je iets zegt waar amper naar geluisterd wordt wat dan veel later, als het door een vooraanstaande autoriteit (om een of andere reden schijnt vooraan staan van belang te zijn.. ), in een boek, of via een erkende instantie wordt uitgesproken ineens als bewezen feit wordt aangenomen. Misschien hebben andere mensen dit ook, I don't know. Het roept een herinnering van jaren geleden bij me op. Ik was met mijn vader op vakantie. Tijdens een wandeling gingen we op een bankje zitten bij een vijver. Daar zwom een exotisch uitziende eend.
Mijn vader vroeg zich af wat voor eend het was. 'Een mandarijneend' zei ik. 'Ja?' vroeg hij, 'Ik weet het niet.' Terug in Nederland belde hij me op: ‘Ja ik heb het opgezocht en het is inderdaad een mandarijneend’. Ik vond het superleuk dat hij het nog even bevestigde en tegelijk stak iets me een beetje. Hoezo opzoeken.. was ik dan niet geloofwaardig genoeg? Hoe onredelijk misschien ook, want zelf verifieer ik vaak genoeg. Niks mis met verifiëren of iets klopt.
Maar net kreeg ik dus weer dat gevoel. Sinds gisterenochtend ligt hier internet eruit. ‘Dat heeft te maken met de glasvezelwerkzaamheden ’ zei ik. ‘Nee, kan niet, ligt aan provider' kreeg ik terug. Dus moest de provider gebeld worden om het uit te zoeken. Het nam ruim een halve dag in beslag. Wat blijkt; hey, het ligt aan de glasvezelwerkzaamheden.. kijk, op zulke momenten zie ik de mandarijneend weer even voor me. M'n vader heeft toen een foto van me gemaakt herinner ik me nu. Schrijvend in mijn dagboek die ik had meegenomen in m’n wandeltas.