20 september 2020
Het is een typische Indian Summer dag zoals ze dat noemen. Vandaag en morgen nog volgens de voorspellingen, dus lekker om het er nog even van te nemen. We hadden zin om naar het gebied langs de rivier te gaan, weer eens een heel andere soort omgeving en sfeer. Een gebied met waterplassen, wilgenbomen, wilde paarden, watervogels en rivierstrandjes met uitzicht op Arnhems 'skyline'. Onderweg erheen kregen we een meningsverschil. Ik begon boos te worden omdat ik mijn zinnen steeds niet kon afmaken. Het voelde of wat ik zei van tafel werd geveegd. 'Ja laat maar, ik heb geen zin meer het erover te hebben'.. Zo, mijn mond werd gesnoerd. Maar mijn emoties niet. Die borrelden onderhuids...Wat maakt me nu zo boos en verdrietig, vroeg ik me af. Eigenlijk het feit dat iemand anders zegt dat mijn gevoel en mening niet kloppen en er ook niet naar wil luisteren. Met andere woorden, mijn binnenwereld voelt zich miskend, het zwijgen opgelegd. Dat was wat stak, niet het verschillen van standpunt op zich. Laten we het leuk houden dacht ik cynisch, maar zo voelt het helemaal niet meer... leuk. Dus zei ik precies dat. Het bleek herkenbaar en wederzijds. We moesten om onszelf lachen en toen hadden we weer contact. En oog voor de omgeving. Het bruiste van het leven daar. Waarom is dat toch, dacht ik onderweg terug naar huis, waarom 'blij' andere emoties zo overschaduwt? Ik hou juist ook van al mijn andere emoties.
'Blij worden? kom dan binnen', lees ik precies op dat moment op een reclamebord voor een winkel.