15 september 2020
De ochtend na een enerverende avond. Suki, die normaal aan de veilige kant van de achtertuinen blijft, rende zo de drukkere zijstraat over, gefocust op een andere kat waar hij zo te horen een aanvaring mee wilde. Ik kon hem net voor een auto die eraan kwam te pakken krijgen en binnen zetten. Ik zat er helemaal van te trillen.
Vandaag krijg ik een lekkere reminder in vertrouwen hebben. Van Suki, who else , want die lijkt me daar vaker aan te helpen herinneren. Hij sliep vannacht bij me, rustig en waakzaam tegelijk, als een kleine sfinx, dan weer languit in diepe slaap en een paar keer zat hij voor het raam, de nacht in te kijken. Het is nog vroeg en hij wil weer naar buiten maar het katje van de aanvaring loopt er ook. Ik worstel ermee want ik wil niet dat hij weer zo roekeloos de straat oversteekt en heb al helemaal geen zin om er in mijn badjas achter aan te rennen. Maar hij moet en zal naar buiten en het voelt wreed hem binnen te houden. Pffff, Ik wil hem beschermen tegen die beren daar op de weg en tegelijk gun ik hem zo zijn vrijheid. Moeilijk moeilijk, vette tweestrijd dus. Hij kijkt me vragend aan. Zijn blik spreekt boekdelen: 'Maar je gelooft toch hierin, in de natuur, dus in mij? Ik heb gisteren van jou geleerd over gevaar, nu leer je van mij erop te vertrouwen dat ik hiervan geleerd heb'. Hij kijkt bijna teleurgesteld. Dat snijdt door m'n ziel en ik doe zonder verdere twijfel de deur open zodat hij naar buiten kan.
Ik ga zelf nu ook buiten zitten, adem in, adem uit... Suki zit op het garagedak, als een kleine sfinx weer. Hij kijkt me aan en knijpt zijn ogen even dicht zoals katten zo geruststellend kunnen doen. Ok Suki, message understood.. maar soms bescherm ik je ook, want dat is ook mijn natuur en sometimes I have to be cruel to be kind.