Foto ©ShaazJung
26 augustus 2020
Iets zit me niet lekker. Gisteren zag ik een documentaire over een wildlife fotograaf en natuurbeschermer die alle bedreigde diersoorten van de wereld te pakken wil krijgen om ze in een tentje met donkere achtergrond te kunnen fotograferen. Hij zei: 'dan heb ik de hele collectie bedreigde soorten alvast vastgelegd voor ze verdwijnen'.
Het doel is om een enorme collage van endangered species selfies te maken voor een expositie in een museum en de opbrengst daarvan in natuurbescherming te investeren. Een mooi initiatief en toch... het doet pijn aan m'n ogen en ook in mijn hart, de aanblik van rijkdom aan kleur en diversiteit gevangen in digitale hokjes in fel kunstmatig licht. Het lijkt zo in strijd met hun natuur, zo uit hun element gehaald en van hun mysterie, hun magie beroofd. Alsof hun habitat zelf niet genoeg mooie donker en licht contrasten oplevert als je geduldig bent en het de tijd gunt, dacht ik. Maar misschien was dit juist precies the issue here.. en het punt dat hij wil maken. Hoe dan ook, het laat me niet los, de beelden van wildlife waar aan wild in life voorbij lijkt gegaan. Het geeft me het gevoel dat door de haast op weg naar moments of fame de essentie van hun natuur critically endangered wordt..
Eén van de vogels die hij had gevangen en in zijn tentje werd gestopt voor een selfie, pikte hem zichtbaar pijnlijk in de vingers en door het tentdoek heen. Toen zag de vogel het daglicht weer.
Tja, wat is creatie vanuit ontstaan? Ik geloof en hoop dat dat ieders persoonlijk mysterie is en blijft. Het mysterie inherent aan de levenskracht van al het leven.