27 augustus 2020
Het is vandaag zeven jaar geleden dat Robert, mijn jongste broer overleed. De dag nadat hij de brief met als eerste zin 'Als je dit leest ben ik gestorven' op de post naar mijn moeder had gedaan. Ik ben gaan fietsen vanochtend. Het was rustig, bewolkt zacht weer. Ideaal fietsweer. Eerst naar Ellecom langs het huis waar oom Job woonde en toen door het dorpscentrum en langs de begraafplaats waar hij nu begraven ligt. 'Dag Job' zei ik in gedachten. En toen hoorde ik Robert: 'Hey je bent nu toch met mij?' Dat was ook zo. Ik dacht steeds aan hem.
Onderweg viel me het contrast zo op toen ik de drukte van het werk- en school verkeer achter me liet en het rustige groene deel inreed. Rechts in het veld zag ik een roofvogel zitten en iets verder op een haas. Ik stapte af om even te kijken. De vogel vloog een stuk mijn richting op. Zowel de vogel als de haas hadden mij ook in de gaten. Ik hoopte dat de roofvogel geen gezinslid van de haas gepakt had maar wel dat hij kon eten.
Ik vroeg aan Robert waarom ik zo'n onbestemd en dubbel gevoel had. ' Geef het tijd...de stilte spreekt.' zei hij. Daarna genoot ik meer en meer van de fietstocht. Ik wilde dat het niet ophield. Iets voor Ellecom sloeg ik rechts een fietspad in. Net een stukje Frankrijk daar vond ik. Voor me liep een man met een wat ouder aandoende herdershond. De hond stond stil en keek achterom. Hij had een mooie wolfachtige kop. Ik stapte af om hem niet op te jagen en hij kwam naar me toe gesjokt. De man zei: 'Hij is nieuwsgierig en komt kennis maken'. Ik aaide hem en even keek hij omhoog, me aan. 'Lieve ogen heeft hij' zei ik. De man zei iets terug maar zonder geluid. Ik fietste weer door, terug naar huis.
Thuis belde ik mijn ouders en broer om samen Robert te herinneren.
En daarna dacht ik aan de herdershond en zijn sprekende ogen. 'Zoek me maar even op in jouw boek' hoorde ik.
De hond die tegenstellingen samenbrengt. Die donker en licht in zich blijkt te verenigen staat er.