3 juni 2020
Ik viel net in het programma Dierenhelden in Egypte over Nederlandse dierenartsen en beschermers die daar dieren in erbarmelijke toestanden helpen. Een jonge Nederlandse vrouw zei dat ze blij was dat ze nu wat kon doen zodat ze niet te veel bij alles kon stilstaan.
Ik voelde me aangesproken omdat ik soms best een stilstaan bepleiter ben maar ik ben ook blij met de doeners onder ons. Als eerste dacht ik, doe ik wel genoeg? Maar stilstaan bij- en teruggeven wat ik zie, hoor en voel is míjn doen.
Er kwam een ezeltje in beeld. Ik noem haar Iris, waarom weet ik niet maar het is wat als eerste bij me opkomt nu en wat ik bij het haar vind passen.
Het ezeltje liep kreupel. Ze had zichtbaar veel pijn. De eigenaar vertelde dat hij dit voor het eerst 6 of 7 maanden geleden had gezien. Een ongeluk of zo... Haar hoefje stond helemaal schots en scheef, ze kon niet meer. De eigenaar had haar al die maanden door laten werken en kreeg nu te horen van de dierenarts dat ze uit haar lijden verlost moest worden. Mijn hart brak.
Helden zijn het zeker, dieren die eeuwenlang zoveel hun door mensen onbewust of bewust aangedaan leed doorstaan. En toch geven ze hun vertrouwen in mensen blijkbaar niet op. Alsof ze stil en geduldig wachten, tot we gaan zien en luisteren naar wat zij ons te vertellen hebben.
Voor jou ezeltje Iris, dit verhaal. Een glimp ving ik van je op toen je destijds door camera's even werd vastgelegd. Ik heb jou gezien en jij hebt mij geraakt. Inmiddels ben je uit je lijden verlost. Ter nagedachtenis.